Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Αλέξανδρος ο Μέγας
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Αλέξανδρος ο Μέγας Αλέξανδρος ο Μέγας
Ο Μέγας Αλέξανδρος νικά το Δαρείο στη μάχη της Ισσού.


Βασιλιάς των Μακεδόνων
Διάδοχος της Περσικής Μοναρχίας
Περίοδος εξουσίας
336 – 323 π.Χ.
Προκάτοχος Φίλιππος Β'
Διάδοχος Αλέξανδρος Δ'
Φαραώ της Αιγύπτου
Βασιλιάς της Περσίας
Σύζυγος Ρωξάνη
Stateira της Περσίας
Πατέρας Φίλιππος Β'
Μητέρα Ολυμπιάδα
Γέννηση Ιούλιος 356 π.Χ.
Πέλλα, Μακεδονία
Θάνατος 13 Ιουνίου 323 π.Χ.
Βαβυλώνα

Αλέξανδρος ο Μέγας ή Αλέξανδρος Γ' ο Μακεδών, Βασιλεύς Μακεδόνων, Ηγεμών της Πανελλήνιας Συμμαχίας κατά της Περσικής αυτοκρατορίας, των Φαραώ της Αιγύπτου, Κύριος της Ασίας και βορειοδυτικής Ινδίας, οι κατακτήσεις του οποίου αποτέλεσαν την θεμέλιο λίθο των βασιλείων των Επιγόνων του. Οι Αλεξανδρινοί χρόνοι αποτελούν το τέλος της κλασσικής αρχαιότητας και την απαρχή της περιόδου της παγκόσμιας ιστορίας γνωστής ως Ελληνιστικής. Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους στρατηγούς της ιστορίας, που σε ηλικία μόλις 33 ετών είχε κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου (4ος αιώνας π.Χ.).

Γεννήθηκε στην Πέλλα της Μακεδονίας τον Ιούλιο του έτους 356 π.Χ.. Γονείς του ήταν ο βασιλιάς Φίλιππος Β' της Μακεδονίας και η πριγκήπισσα Ολυμπιάδα της Ηπείρου. Πέθανε στην Βαβυλώνα, στο παλάτι του Ναβουχοδωνώσορα Β' στις 13 Ιουνίου του 323 π.Χ., σε ηλικία ακριβώς 32 ετών και 11 μηνών.

Βασιλιάς της Μακεδονίας, συνέχισε το έργο του πατέρα του, του Φιλίππου Β'. Ο Φίλιππος Β' ήταν ιδιαίτερα ικανός στρατηγός, πολιτικός και διπλωμάτης, αναμορφωτής του μακεδονικού στρατού και του μακεδονικού κράτους.

Ο Αλέξανδρος, ολοκλήρωσε την ενοποίηση των αυτόνομων ελληνικών πόλεων-κρατών της εποχής, και κατέκτησε σχεδόν όλο τον γνωστό τότε κόσμο (Μικρά Ασία, Περσία, Αίγυπτο κλπ), φτάνοντας στις παρυφές της Ινδίας.
Πίνακας περιεχομένων


* 1 Γέννηση και παιδικά χρόνια
* 2 Ανάληψη εξουσίας και επικράτηση στην Ελλάδα
* 3 Εκστρατεία κατά των Περσών
* 4 Εκστρατεία στις ανατολικές σατραπείες
* 5 Εκστρατεία στην Ινδία
* 6 Ο δρόμος της επιστροφής
* 7 Χρονοδιάγραμμα
* 8 Πηγές για τον Αλέξανδρο
* 9 Ο μύθος του Αλέξανδρου
* 10 Ο Αλέξανδρος στην Τέχνη
* 11 Πηγές
* 12 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
o 12.1 Πρωτογενείς πηγές
o 12.2 Ελληνικές ιστοσελίδες
o 12.3 Ξενόγλωσσες ιστοσελίδες

Γέννηση και παιδικά χρόνια
Ο Αλέξανδρος και ο διδάσκαλός του, Αριστοτέλης



Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε τον Ιούλιο (ο μήνας Λώος του ημερολογίου των Μακεδόνων) του 356 π.Χ. στην Πέλλα, πρωτεύουσα του μακεδονικού κράτους. Κατά την τότε παράδοση, η γενεαλογία του ανάγεται σε δύο σημαντικότατες μορφές της αρχαίας ελληνικής παράδοσης. Ο ημίθεος Ηρακλής υπήρξε γενάρχης της δυναστείας των Αργεαδών Μακεδόνων ενώ ο Νεοπτόλεμος, υιός του ήρωα Αχιλλέα, ίδρυσε το βασιλικό οίκο των Μολοσσών, μέλος του οποίου ήταν η Ολυμπιάδα. Η θρυλούμενη καταγωγή του Αλέξανδρου συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, από τα πρώτα έτη του βίου του. Ομοίως και η παιδεία που ο πατέρας του φρόντισε να πάρει, και ιδίως η ανάθεση των σπουδών του στον φιλόσοφο Αριστοτέλη.

Το 340 π.Χ. ο Αλέξανδρος σταμάτησε τις σπουδές του και γύρισε στην Πέλλα, όπου πήρε ενεργό μέρος στην πολιτική ζωή της Μακεδονίας. Κατά τις εκστρατείες του ο Φίλιππος εμπιστευόταν την διοίκηση της Μακεδονίας στον Αλέξανδρο. Σε ηλικία 16 χρονών και ενώ ο πατέρας του έλειπε στο Βυζάντιο, κατέστειλε μια εξέγερση Θρακών. Κατά την μάχη της Χαιρώνειας, το 338 π.Χ., ο Φίλιππος συνέτριψε τις ενωμένες δυνάμεις Αθηναίων και Θηβαίων, με τον Αλέξανδρο επικεφαλής του ιππικού. Μετά από την ήττα των Αθηναίων πήγε στην Αθήνα ως αντιπρόσωπος του πατέρα του.

Στα 337 π.Χ., ο Φίλιππος χώρισε την Ολυμπιάδα και μνηστεύτηκε την όμορφη Κλεοπάτρα. Αυτό προκάλεσε αναστάτωση στις μέχρι τότε αρμονικές σχέσεις του Αλέξανδρου με τον πατέρα του και ανάγκασε τον νεαρό να αυτοεξοριστεί στην Ήπειρο μαζί με την μητέρα του. Μετά από ένα χρόνο πατέρας και γιος συμφιλιώθηκαν, αλλά ο Φίλιππος την ημέρα του γάμου του με την Κλεοπάτρα δολοφονήθηκε.
] Ανάληψη εξουσίας και επικράτηση στην Ελλάδα

Μετά την δολοφονία του Φιλίππου το 336 π.Χ. στις Αιγές, ο Αλέξανδρος κινήθηκε γρήγορα εξουδετερώνοντας όλους τους πιθανούς διεκδικητές του θρόνου, τον οποίο και κατέλαβε. Ακολούθως ξεκίνησε εκστρατείες προς βορρά και νότο για να διασφαλίσει τα σύνορά του. Την άνοιξη του 335 π.Χ. εκστράτευσε εναντίον των Ιλλυριών και Τριβαλλών, προελαύνοντας από την Αμφίπολη μέχρι τον Αίμο σε διάστημα δέκα ημερών. Αφού νίκησε τους εκεί Θράκες, προχώρησε προς τον Δούναβη, νίκησε τους Τριβαλλούς και επιχείρησε επιδρομή κατά των Γετών, την οποία όμως αναγκάστηκε να διακόψει λόγω εξέγερσης των Ιλλυριών. Μετά στράφηκε προς τον νότο και υπέταξε τους Αγριάνες και τους Παίονες, εξασφαλίζοντας την πλήρη κυριαρχία στην περιοχή.

Όσο καιρό ο Αλέξανδρος πολεμούσε στον βορρά, οι Θηβαίοι επαναστάτησαν και πολιόρκησαν την μακεδονική φρουρά της Καδμείας, ενώ και στην Αθήνα και άλλες πόλεις επικράτησε αναβρασμός που προκαλούσαν οι αντιμακεδονικοί διαδίδοντας ότι ο Αλέξανδρος είναι νεκρός. Ο Αλέξανδρος με μια αστραπιαία πορεία, έφτασε σε επτά μέρες στην Θεσσαλία και σε ακόμη πέντε στην Βοιωτία. Εκεί, μετά από σύντομη αλλά δυνατή αντίσταση των Θηβαίων κατόρθωσε να τους υποτάξει. Τότε διέταξε τον θάνατο έξι χιλιάδων Θηβαίων, και να πουληθούν ως δούλοι οι υπόλοιποι τριάντα χιλιάδες κάτοικοι των Θηβών. Τη ίδια την πόλη την ισοπέδωσε, αφήνοντας όρθια μόνο τους ναούς και το σπίτι του ποιητή Πίνδαρου.
Εκστρατεία κατά των Περσών
Η αυτοκρατορία του Μεγ. Αλεξάνδρου



Ο Μέγας Αλέξανδρος αποφάσισε να αρχίσει αυτή τη μεγαλόπρεπη πορεία του στην Ασία μόλις ανέβηκε στο θρόνο της Μακεδονίας, πρώτον γιατί ήτανε μία ανήσυχη και ανυπόμονη φύση και δεύτερον γιατί ο πατέρας του, ο Φίλιππος, τον είχε μάθει από παιδί να μην έχει τίποτα άλλο στο νου του παρά αυτή την εκστρατεία. Ο Φίλιππος αφού είχε νικήσει τους Ιλλυριούς και τους Θράκες, τους Παίονες και τους Σκύθες, κάλεσε τους Έλληνες να συνενωθούν και με αυτόν αρχηγό να ξεκινήσουν για την απελευθέρωση των Ελληνικών Αποικιών της Ασίας και την τιμωρία των απογόνων του Ξέρξη. Η δολοφονία του Φίλιππου άφησε στους ώμους του 20χρονου Αλέξανδρου τη μεγάλη αποστολή.

Έτσι, μετά την επικράτησή του στην Ελλάδα ο Μέγας Αλέξανδρος στράφηκε κατά των Περσών. Το 335 π.Χ. έστειλε τον Παρμενίωνα για να εξασφαλίσει το πέρασμα της Προποντίδας και την άνοιξη του 334 π.Χ., αφήνοντας πίσω του τοποτηρητή της Μακεδονίας τον Αντίπατρο, πέρασε τον Ελλήσποντο με στρατό 30.000 πεζών και 5.000 ιππέων, προμήθειες για 30 μέρες και οικονομικούς πόρους περίπου 70 τάλαντα χρυσάφι, και με σκοπό τη διάλυση της Περσικής Αυτοκρατορίας, την απελευθέρωση των ελληνικών Ιωνικών πόλεων στα παράλια της Μικράς Ασίας, και την ανόρθωση της φτωχής οικονομίας της Μακεδονίας.

Η στρατιωτική δύναμη δεν ήταν μεγάλη σε σχέση με τα σχέδια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι Πέρσες, με την απέραντη αυτοκρατορία τους που περιελάμβανε πολλές φυλές, θα μπορούσαν να αντιπαρατάξουν πολύ μεγαλύτερο στρατό. Αλλά ο Μέγας Αλέξανδρος παρουσίαζε ένα μεγάλο στρατιωτικό πλεονέκτημα. Είχε κληρονομήσει από το Φίλιππο κάτι που τον έκανε να κερδίζει τις μάχες και που έμεινε θρυλικό στην ιστορία της στρατιωτικής τακτικής: τη μακεδονική φάλαγγα.

Η σύνθεση του μακεδονικού στρατού ήταν η ακόλουθη: αρχικά ερχόντουσαν οι ευγενείς έφιπποι (1.200-2.000), οι οποίοι ήταν άρχοντες του βασιλείου και λεγόντουσαν συνοδοί του βασιλιά. Ο Φίλιππος είχε καταρτίσει με τέτοιο τρόπο αυτούς τους αξιωματικούς με τους στρατιώτες τους, ώστε να πολεμούν όχι σαν άτομα αλλά σαν μία ενιαία μάζα. Ύστερα, ερχόντουσαν οι τοξότες, που πολεμούσανε στα πλευρά. Ύστερα από αυτούς ερχότανε το σπουδαιότερο μέρος του στρατού, η περίφημη μακεδονική φάλαγγα, ένα σώμα από πεζούς που πολεμούσε με μακριά δόρατα. Οι ελιγμοί της φάλαγγας ήταν μονοκόμματοι. Πολεμούσε κι αυτή σαν μία ενιαία και αδιάσπαστη μάζα. Οι ασπίδες της ήταν απλωμένες στη σειρά, η μία κοντά στην άλλη, και τα δόρατα πρόβαλλαν απ' αυτές σαν από ένα σιδερένιο τείχος. Η δράση της φάλαγγας ήταν τρομακτική. Στην κρίσιμη ώρα μιας μάχης, καθώς το ιππικό πολεμούσε μπροστά και οι τοξότες έριχναν τα βέλη τους μακριά στον εχθρό, η φάλαγγα ορμούσε με όλη της τη δύναμη εκεί που χρειαζόταν και κέρδιζε τη μάχη. Μία άλλη επινόηση του Φιλίππου ήταν οι καταπέλτες, μηχανές που εκσφεδόνιζαν πέτρες.

Ο Μέγας Αλέξανδρος κατανόησε με αξιοθαύμαστη ενάργεια και διεισδυτικότητα τις σημερινές στρατιωτικές αρχές της οργάνωσης, της κινητοποίησης, της άμεσης δράσης και, περισσότερο απ' όλα, της έγκαιρης συγκέντρωσης των στρατιωτικών δυνάμεων. Ένα από τα αξιώματά του ήταν: Βάδιζε χωριστά και πολέμα ενωμένος.

Οι επικεφαλής του στρατού του ήταν όλοι Μακεδόνες. Δεύτερος στην τάξη στρατηγός μετά από αυτόν ήταν ο Παρμενίων, παλιός συμπολεμιστής του πατέρα του. Ακολουθούσαν οι γιοί του Παρμενίωνα, Φιλώτας και Νικάνωρ, ο Αμύντας, ο Περδίκκας , ο Κρατερός, ο Πτολεμαίος, και ο Μελέαγρος. Διοικητής των Ελλήνων συμμάχων ήταν ο Αντίγονος, και των μισθοφόρων ο Μένανδρος.

Ύστερα από μια σκληρή πορεία μέσω της Θράκης, ο Μέγας Αλέξανδρος πέρασε χωρίς δυσκολία τον Ελλήσποντο. Οι Πέρσες τον άφησαν να περάσει το στενό χωρί να φέρουνε καμιά αντίσταση. Έτσι βρέθηκε στα ακρογιάλια της Ασίας, εκεί που βρίσκεται σήμερα η Τουρκία. Αμέσως μετά την απόβαση του στρατού, τέλεσε θυσίες και επισκέφτηκε την Τροία, και προχώρησε προς τον ποταμό Γρανικό, όπου περίμεναν για να δώσουν μάχη οι περσικές δυνάμεις οδηγούμενες από τους τοπικούς σατράπες και αρχηγό τον Μέμνονα τον Ρόδιο. Η μάχη του Γρανικού, που έγινε τον Μάιο του 334 π.Χ. ανέδειξε νικητή τον Αλέξανδρο. Ο ίδιος κινδύνευσε αλλά χάρη στον αιφνιδιασμό των Περσών από το ιππικό που διέσχισε τον ποταμό, οι απώλειες ήταν μόνο 110 άνδρες. Η ήττα των Περσών άνοιξε τον δρόμο στον Αλέξανδρο για την κατάκτηση όλης της Μικράς Ασίας. Οι Σάρδεις και η Έφεσος παραδόθηκαν, η Μίλητος και η Αλικαρνασσός αντιστάθηκαν αλλά τελικά κατακτήθηκαν. Ακολούθως στράφηκε προς την ενδοχώρα και κατέκτησε την Λυκία και την Παμφυλία, και διαμέσου των υψιπέδων της Πισιδίας και της Φρυγίας έφτασε στο Γόρδιο, όπου, έλυσε σύμφωνα με την παράδοση το Γόρδιο δεσμό, και πέρασε τον χειμώνα παρακολουθώντας τις κινήσεις των Περσών και ετοιμάζοντας τις δυνάμεις του για νέα εξόρμηση. Στις ιωνικές πόλεις που κατέκτησε, κατάργησε τα ολιγαρχικά και τυραννικά πολιτεύματα που είχαν επιβάλει οι Πέρσες και εγκατέστησε δημοκρατίες, καταργώντας παράλληλα την βαριά φορολογία.
Ο Αλέξανδρος νικά το Δαρείο στη μάχη της Ισσού.



Την άνοιξη του 333 π.Χ. κατέλαβε την Καππαδοκία, και προωθήθηκε προς τις Κιλίκιες πύλες, όπου παρέμεινε μέχρι τον Οκτώβριο για να αναρρώσει από μια ασθένεια. Για να εξασφαλίσει την κυριαρχία στην θάλασσα ξεκίνησε πορεία προς τη Φοινίκη όπου ήταν η βάση του ναυτικού των Περσών. Ο Δαρείος συγκέντρωσε τεράστιες δυνάμεις που τις διοικούσε ο ίδιος, στη Βαβυλώνα και κινήθηκε προς την Κιλικία εναντίον του Αλέξανδρου. Ο Αλέξανδρος διέβη τις Κιλίκιες πύλες για να συναντήσει τον Δαρείο, ο οποίος όμως κατάφερε να φέρει τον στρατό του στα νώτα του Αλέξανδρου. Η μάχη δόθηκε στην αμμώδη πεδιάδα της Ισσού. Ο Αλέξανδρος κατόρθωσε να ανοίξει ρήγμα στην παράταξη του περσικού στρατού, και το ιππικό του με επικεφαλής τον ίδιο πραγματοποίησε πλευρική επίθεση και βρέθηκε στα νώτα του Δαρείου. Ο Δαρείος τράπηκε σε φυγή αφήνοντας στα χέρια του νικητή τη σκηνή, τη μητέρα, τη σύζυγό του και πολλά λάφυρα.

Μετά την νίκη του στην Ισσό, η προέλαση συνεχίστηκε με κατάληψη της Άραδου, Βύβλου και Σιδώνας. Τα φοινικικά, ροδιακά και κυπριακά πλοία μπήκαν πλέον υπό τις διαταγές του Αλέξανδρου, και έτσι εξασφάλισε τα νώτα του και τον έλεγχο όλης της ανατολικής Μεσογείου.

Το καλοκαίρι του 332 π.Χ. κατάφερε με πολλή δυσκολία και επτά μήνες πολιορκίας την κατάληψη της Τύρου. Ακολούθως υπέταξε την Παλαιστίνη χωρίς προβλήματα, και την Γάζα μετά από πολιορκία. Συνέχισε την κατάκτησή του προς την Αίγυπτο όπου έγινε δεκτός ως ελευθερωτής. Έχοντας σεβαστεί τους αιγύπτιους θεούς, οι ιερείς στο μαντείο του Άμμωνα Δία του έκαναν καλή υποδοχή και τον ονόμασαν γιο του Δία, τίτλο που τον παραδέχτηκε και τον αναγνώρισε από πολιτική σκοπιμότητα, θέλοντας έτσι να δημιουργήσει εντύπωση και θόρυβο γύρω από τη θεϊκή καταγωγή του. Πριν την αναχώρησή του από την Αίγυπτο ίδρυσε στο Δέλτα του Νείλου μια νέα πόλη που ονόμασε Αλεξάνδρεια, και η οποία έγινε μεγάλο και σπουδαίο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο.

Αφού περίμενε ενισχύσεις από την Μακεδονία, απέλυσε τους πιό καταπονημένους στρατιώτες και επέστρεψε στην Φοινίκη για να κατευθυνθεί προς τον Ευφράτη, όπου ο Δαρείος συγκέντρωνε στρατό από τις ανατολικές επαρχίες. Πέρασε τον ποταμό Τίγρη, και έφτασε στο οροπέδιο των Γαυγαμήλων, περίπου 90 χλμ. από τα Άρβηλα. Εκεί νίκησε για άλλη μια φορά τον περσικό στρατό στην ομώνυμη μάχη των Γαυγαμήλων διαλύοντας όλα τα υπολείμματα των περσικών δυνάμεων. Ο Δαρείος διέφυγε προς την Μηδεία, και ο Αλέξανδρος προέλασε προς τα Σούσα και από εκεί προς την Περσέπολη όπου και βρήκε τον αυτοκρατορικό θησαυρό, αποτελούμενο από περίπου 180.000 τάλαντα σε χρυσό και ασήμι. Η ανακάλυψη αυτού του θησαυρού τον βοήθησε να ξεπεράσει τα οικονομικά προβλήματα που μεγάλωναν κατά την διάρκεια της εκστρατείας. Μετά από ολιγόμηνη παραμονή πυρπόλησε την Περσέπολη (μετά από μεθύσι και προτροπή μιας εταίρας, αλλά πιθανολογείται ότι ήθελε με αυτό τον τρόπο να δείξει ότι η βασιλεία του Δαρείου είχε λήξει) και αναχώρησε την άνοιξη του 330 π.Χ..

Φεύγοντας από την Περσέπολη προχώρησε προς τη Μηδεία όπου βρίσκονταν τα Εκβάτανα (η τρίτη πρωτεύουσα της Περσίας, το σημερινό Χαμαντάν), αναζητώντας τον Δαρείο. Καταλαμβάνοντας τα Εκβάτανα κατέλαβε και κάθε εξουσία στην Περσική Αυτοκρατορία. Σε αυτό το σημείο ο σκοπός της εκστρατείας που είχε ξεκινήσει είχε τελειώσει. Η υποχρέωση των Ελλήνων συμμάχων του είχε τελειώσει κι έτσι έστειλε πίσω όσους επιθυμούσαν να μην τον ακολουθήσουν σε επόμενη εκστρατεία. Επίσης ανέθεσε στον Παρμενίωνα την μεταφορά στην ακρόπολη των Εκβατάνων, όλων των περσικών θησαυρών που είχαν καταλάβει, ώστε διακριτικά να αφήσει πίσω τον γέρο στρατηγό, με τον οποίο είχε πολλές διαφωνίες.

Μαθαίνοντας ότι ο σατράπης της Βακτρίας Βήσσος συνέλαβε τον Δαρείο και ανέλαβε ο ίδιος την εξουσία, συνέχισε τον δρόμο του και διέλυσε τους στασιαστές οι οποίοι στην φυγή τους είχαν δολοφονήσει τον Δαρείο. Ο Αλέξανδρος έστειλε το σώμα του Δαρείου για να ταφεί με βασιλικές τιμές και τα τοπικά έθιμα στην Περσέπολη. Με τον θάνατο του Μεγάλου Βασιλιά ο Αλέξανδρος προβλήθηκε ως νόμιμος διάδοχος της δυναστείας των Αχαιμενιδών.
Εκστρατεία στις ανατολικές σατραπείες

Για να υποστηρίξει τον νέο του τίτλο, και να εξασφαλίσει τον έλεγχο όλης της αυτοκρατορίας κινήθηκε εναντίον του Βήσσου και των υπόλοιπων σατραπών που συνέβαλαν στην δολοφονία του Δαρείου. Η εκστρατεία του στις ανατολικές σατραπείες ξεκίνησε με την εκκαθάριση της Υρκανίας όπου, στα όρη των Ταπούρων, είχαν καταφύγει και οι Έλληνες μισθοφόροι του Δαρείου με αρχηγό τον Ναβαρζάνη. Μετά από την υποταγή της Υρκανίας διέσχισε την Παρθία και στην πόλη Σουσία της Αρείας, ο σατράπης Σατιβαρζάνης δήλωσε υποταγή, διατηρώντας το αξίωμά του. Μετά την αναχώρησή του Αλέξανδρου όμως για την Βακτρία, όπου ο Βήσσος συγκέντρωνε στρατεύματα, ο Σατιβαρζάνης σκότωσε την φρουρά που είχε αφήσει ο Αλέξανδρος και συγκέντρωσε στρατό για να βοηθήσει τον Βήσσο. Ο Αλέξανδρος επέστρεψε αλλά ο Σατιβαρζάνης διέφυγε με 2000 ιππείς. Στην θέση του διορίστηκε ο Αρσάκης. Αφού ίδρυσε μια νέα πόλη, την Αλεξάνδρεια των Αρείων, κατέφυγε στην Φράδα της Δραγιανής για να χειμάσει.

Εκεί αποκαλύφθηκε μια συνωμοσία που είχε σκοπό την δολοφονία του Αλέξανδρου. Ως ηθικός αυτουργός εμφανίστηκε ο Φιλώτας, γιος του Παρμενίωνα, ο οποίος τελικά καταδικάστηκε σε θάνατο από την συνέλευση του μακεδονικού στρατού. Ο Αλέξανδρος φοβούμενος την αντίδραση του Παρμενίωνα στην εκτέλεση του γιου του, διέταξε την δολοφονία του.

Το χειμώνα του 330 π.Χ. έφτασε στον Ινδικό Καύκασο όπου ίδρυσε άλλη μια Αλεξάνδρεια. Ο Βήσσος έφυγε μακριά, περνώντας τον ποταμό Ώξο καίγοντας τα πλοία του μετά την διέλευση και εγκαταστάθηκε στα Ναύτακα της Σογδιανής. Ο Αλέξανδρος τον ακολούθησε στην Σογδιανή και έστειλε τον Πτολεμαίο εναντίον του, ο οποίος τον συνέλαβε και τον οδήγησε στον Αλέξανδρο. Ο Βήσσος εκτελέστηκε και ο Αλέξανδρος προχώρησε προς την πρωτεύουσα της Σογδιανής, Σαμαρκάνδη, καθώς και στο Τασκέντ, που σήμερα είναι οι δύο σημαντικότερες πόλεις του Ουζμπεκιστάν. Ακολούθως έφθασε στον ποταμό Ιαξάρτη όπου ίδρυσε τη μακρινότερη απ' όλες τις Αλεξάνδρειες, την Αλεξάνδρεια Εσχάτη, σε μια περιοχή που σήμερα λέγεται Χοτζέντ (στο σημερινό Τατζικιστάν). Κατόπιν πέρασε παράπλευρα από την παγωμένη κορυφογραμμή των Ιμαλαΐων και γύρισε στο Κυμπέρ και στις Ινδίες.
Εκστρατεία στην Ινδία
Αλέξανδρος και Πώρος του Σαρλ Λε Μπρουν (1673)



Μετά τον γάμο του με την Ρωξάνη που είχε ηρεμίσει τα πράγματα στις σατραπείες της κεντρικής Ασίας, την άνοιξη του 327 π.Χ. ξεκίνησε για την κατάκτηση της Ινδικής χερσονήσου. Άφησε τον Αμύντα στην Βακτρία, και περνώντας από την Αλεξάνδρεια έφτασε στον ποταμό Κωφήνα όπου διαίρεσε τον στρατό του. Έστειλε τον Ηφαιστίωνα με τον Περδίκκα να προετοιμάσουν την προέλασή του μέχρι τον Ινδό ποταμό, και ο ίδιος από διαφορετική πορεία έφτασε την άνοιξη του 326 π.Χ. στον Ινδό τον οποίο διέβηκε μέσω της γέφυρας που είχε ετοιμάσει ο Ηφαιστίωνας και πολλών μικρών πλοίων. Συνέχισε την πορεία του προς τον ποταμό Υδάσπη, όπου ο Ινδός βασιλιάς Πώρος περίμενε από την απέναντι πλευρά με συγκεντρωμένο στρατό ώστε να τον εμποδίσει να περάσει. Ο Αλέξανδρος έστειλε στρατιώτες να μεταφέρουν αποσυναρμολογημένα τα πλοία που είχαν χρησιμοποιηθεί στην διάβαση του Ινδού, και με την υπόλοιπη δύναμη και ενισχυμένος από 5000 Ινδούς συνέχισε για τον Υδάσπη.

Η διάβαση του ποταμού ήταν δύσκολη αλλά τελικά έγινε με επιτυχία τον Ιούλιο του 326 π.Χ., ώστε να ακολουθήσει μια μεγάλη μάχη μεταξύ του στρατού του Αλεξάνδρου και του στρατού του Πώρου ο οποίος ανερχόταν σε 4000 ιππείς, 300 άρματα, 200 πολεμικούς ελέφαντες και 30000 πεζούς. Οι Μακεδόνες αντιμετώπισαν με ευκολία το ιππικό του Πώρου και τελικά κατάφεραν να υπερισχύσουν στην πρωτόγνωρη γι' αυτούς μάχη εναντίον των ελεφάντων κερδίζοντας μια μεγάλη νίκη.

Στις όχθες του Υδάσπη ίδρυσε δύο πόλεις, την Νίκαια και την Βουκεφάλα (προς τιμή του αλόγου του που πέθανε εκεί). Αφήνοντας τον Κρατερό να επιβλέπει το χτίσιμο των πόλεων, συνέχισε την πορεία του και μετά από μια νίκη στα Σάγγαλα, σταμάτησε μπροστά στον ποταμό Ύφαση. Επιθυμία του Αλέξανδρου ήταν να συνεχίσει περνώντας τον ποταμό και την έρημο που εκτεινόταν μετά από αυτόν, συνάντησε όμως την έντονη αντίδραση του στρατού του. Οι κουρασμένοι σωματικά και ψυχικά στρατιώτες του συγκεντρώθηκαν στο στρατόπεδο και φώναζαν ότι δεν ήθελαν να συνεχίσουν. Τελικά ο Αλέξανδρος αποφάσισε να επιστρέψει. Μετά από τελετές διαίρεσε σε τμήματα τον στρατό του και επέστρεψε στην Νίκαια και την Βουκεφάλα, και λαμβάνοντας ενισχύσεις από την Ελλάδα στράφηκε προς τον νότο. Ναυπήγησε στόλο και πλέοντας τους ποταμούς Υδάσπη και Ινδό, με τμήματα του στρατού του στην αριστερή και δεξιά όχθη, έφθασε σε ένα σημείο όπου έδωσε φονική μάχη με τους Μαλλούς όπου και τραυματίστηκε. Τελικά έφτασε στην πόλη Πάτταλα την οποία οχύρωσε και ανοικοδόμησε.
Ο δρόμος της επιστροφής

Για την επιστροφή ο Αλέξανδρος χώρισε το στράτευμά του σε τρία μέρη. Το πρώτο με αρχηγό τον Κρατερό ακολούθησε πορεία προς την Αλεξάνδρεια Αραχωσίας (Κανταχάρ) και μέσω της κοιλάδας του Ετύμανδρου εγκαταστάθηκε στην Καρμανία όπου περίμενε τον Αλέξανδρο. Το δεύτερο ήταν ο στόλος, που με αρχηγό τον Νέαρχο, παρέπλευσε τις ακτές της Περσίας όπου βρίσκονταν οι χώρες των Ωρών, των Γεδρωσιών και των Ιχθυοφάγων, προς τον μυχό του κόλπου.

Το τρίτο μέρος του στρατεύματος με τον Αλέξανδρο ξεκίνησε από τα Πάτταλα (τέλη Αυγούστου 324 π.Χ.) για να διασχίσει την έρημο της Γεδρωσίας. Στο πρώτο μέρος της πορείας δεν υπήρξαν δυσκολίες αλλά στην έρημο της Γεδρωσίας ο καύσωνας και η έλλειψη νερού προκάλεσαν μεγάλες απώλειες. Μετά από 60 μέρες σταμάτησε για ανάπαυση στην πρωτεύουσα της Γεδρωσίας, Πούρα, και προχώρησε στην Καρμανία όπου συνάντησε τον Κρατερό. Στην Καρμανία έφτασε και ο Νέαρχος όπου έδωσε αναφορά για την πορεία του, και συνέχισε τον περίπλου ως τις εκβολές του ποταμού Τίγρη. Ο Αλέξανδρος πήρε ένα μέρος του στρατεύματος και αφού πέρασε από τους Πασαργάδες προχώρησε στην Περσέπολη όπου διόρισε σατράπη τον Πευκέστα ο οποίος είχε σώσει την ζωή του Αλέξανδρου στην μάχη στους Μαλλούς.

Την άνοιξη του 324 π.Χ. έκανε γιορτές στα Σούσα για την ολοκλήρωση της κατάκτησης της Περσίας. Οργάνωσε μικτούς γάμους Μακεδόνων με Περσίδες και ο ίδιος πήρε ως δεύτερη σύζυγο την Στάτειρα, την κόρη του Δαρείου. Εξόφλησε τα χρέη των Ελλήνων στρατιωτών του, με ένα ποσό που ανήλθε σε 20.000 τάλαντα και μοίρασε δώρα και τιμές σε όσους είχαν ανδραγαθήσει. Οι σατράπες της επικράτειας έφεραν εκεί και 30.000 έφηβους Πέρσες που είχαν εκπαιδευτεί και οπλισθεί μακεδονικά, τους οποίος ονόμασε «Επιγόνους».


Άρχισε να οργανώνει νέες εκστρατείες και αφού έστειλε τον Ηφαιστίωνα να εξερευνήσει τις ακτές του Περσικού κόλπου, ο ίδιος με επίλεκτες μονάδες κατευθύνθηκε προς την θάλασσα μέσω του ποταμού Ευλαίου. Στην Ώπι ανακοίνωσε την απόλυση των ηλικιωμένων και των τραυματιών και την συνέχιση της εκστρατείας, αλλά συνάντησε την αντίδραση των στρατιωτών του που δεν ήθελαν να συνεχίσουν μαζί του. Ο Αλέξανδρος τότε μοίρασε αξιώματα σε Πέρσες και ορισμένους τους ονόμασε συγγενείς του, πράγμα που ανάγκασε τους Μακεδόνες να του ζητήσουν συγνώμη και να τον ακολουθήσουν.

Ο Αλέξανδρος επέστρεψε στην Βαβυλώνα και άρχισε να οργανώνει τον περίπλου της Αραβίας και την εξερεύνηση των ακτών της Βόρειας Αφρικής. Λίγο πριν την αναχώρηση για την Αραβία, στις 2 προς 3 Ιουνίου 323 π.Χ. συμμετείχε σε συμπόσιο έπειτα από το οποίο εκδήλωσε πυρετό, που διάρκεσε και τις επόμενες ημέρες αναγκάζοντάς τον να μεταθέσει την ημερομηνία αναχώρησης. Μετά από μια σύντομη βελτίωση της υγείας του κατέρρευσε ξανά, χωρίς να μπορεί να περπατήσει ή να μιλήσει. Η φήμη ότι είχε ήδη πεθάνει ανάγκασε τους στρατηγούς του να επιτρέψουν σε όλους τους στρατιώτες του να περάσουν από τον κρεβάτι του για να τον χαιρετίσουν. Μετά από δύο ημέρες πέθανε, στις 13 Ιουνίου 323 π.Χ.. Λίγο πριν πεθάνει ρωτήθηκε σε ποιόν αφήνει την βασιλεία του και απάντησε «τω κρατίστω», δηλαδή «στον δυνατότερο».
Χρονοδιάγραμμα

Πηγές για τον Αλέξανδρο

Η εκστρατεία του Αλέξανδρου καταγράφηκε αρχικά στις «Βασιλικές εφημερίδες» ένα είδος επίσημου ημερολογίου που διατηρούσε ο αρχιγραμματέας Ευμένης κατά την διάρκεια της εκστρατείας, οι οποίες όμως χάθηκαν πριν την ολοκλήρωσή της. Οι πρώτες γνωστές εξιστορήσεις είναι του στρατηγού του Αλεξάνδρου Πτολεμαίου, και του Αριστόβουλου ενός μηχανικού που ακολούθησε την εκστρατεία, που όμως και αυτές δεν σώθηκαν μέχρι σήμερα. Άλλοι συγγραφείς των οποίων το έργο έχει χαθεί είναι ο Καλλισθένης που κατέγραψε τα γεγονότα ως τον θάνατό του το 327 π.Χ., ο Κλείταρχος ο Αλεξανδρεύς ο οποίος μάλλον είχε γράψει ένα δωδεκάτομο μυθιστόρημα, ο Ονησίκριτος, και ο Νέαρχος.

Το περισσότερο αξιόλογο έργο που έχουμε, είναι το έργο του Φλάβιου Αρριανού «Αλεξάνδρου Ανάβασις» του 2ου αιώνα μ.Χ. ο οποίος βασίστηκε πάνω στα έργα του Πτολεμαίου και του Αριστόβουλου. Επίσης ένα σημαντικό έργο είναι το «Historia Alexandri Magni Macedonis» του Κούρτιου Ρούφου (1ος αιώνας), το οποίο είναι επίσης βασισμένο σε προηγούμενα έργα, αλλά σε ορισμένα σημεία θεωρείται ότι περιέχει φανταστικές διηγήσεις. Αξιόλογος είναι ο βίος του Αλέξανδρου στο έργο του Πλούταρχου «Παράλληλοι βίοι». Διάσπαρτες πληροφορίες βρίσκονται επίσης στα έργα του Στράβωνα, του Ιώσηπου, του Διόδωρου του Σικελιώτη και άλλων.
Ο μύθος του Αλέξανδρου
Αργυρό τετράδραχμο που απεικονίζει τον Αλέξανδρο με κέρατα.



Ο Μέγας Αλέξανδρος έριξε το φράχτη που χώριζε την Ευρώπη από την Ασία, έκανε την Ελλάδα να ταυτιστεί με την τότε Οικουμένη και μεταλαμπάδευσε τον Ελληνικό Πολιτισμό στην Ανατολή. Αμέσως μετά το θάνατό του έγινε μυθικό πρόσωπο, από την Ινδία μέχρι τον Ατλαντικό, ακολουθώντας διαφορετικά πρότυπα σε κάθε λαό. Οι Πέρσες φαντάστηκαν ότι ήταν γιος του Δαρείου, ενώ στην Αίγυπτο ότι ήταν γιος του Νεκτανεβώ του τελευταίου βασιλιά της Αιγύπτου. Στην Αραβοπερσική παράδοση ο Αλέξανδρος ονομάζεται Σικαντέρ στα περσικά και Ισκαντάρ στα αραβικά και έχει την προσωνυμία «Δίκερως» (Dhul-Qarnayn), λόγω της εμφάνισής του σε νομίσματα με κέρατα κριού, κατά το αιγυπτιακό πρότυπο αφού θεωρούνταν γιός του Άμμωνα. Υπάρχουν αρκετές φυλές στα μέρη που πέρασε ο Αλέξανδρος που περηφανεύονται ότι είναι απόγονοι στρατιωτών του Αλέξανδρου.
Ο Μ. Αλέξανδρος , που παριστάνεται ως Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, κατατροπώνει τον Δαρείο και την ακολουθία του. Παράσταση από την μυθιστορία του Αλέξανδρου (κώδικας του Ελληνικού Ινστιτούτου της Βενετίας)

Ο Αλέξανδρος αναφέρεται, σύμφωνα με ερευνητές, με το όνομα Δίκερως και στο Κοράνι στην σούρα al-Kahf (Η Σπηλιά) (ΧVΙΙΙ, 82-110) ως μεγάλος βασιλιάς που κατασκεύασε πύλες (ίσως τις Κασπίες Πύλες) για να προστατέψει τους αθώους ανθρώπους από τους βάρβαρους Γωγ και Μαγώγ και επίσης αναφέρεται ότι ταξίδεψε ως το μέρος όπου δύει ο Ήλιος. Στοιχεία από την ιστορία σχετικά με το σφράγισμα των πυλών που αφηγείται το Κοράνι υπάρχουν και στα προγενέστερα έργα του Ψευδοκαλλισθένη, του Ιώσηπου, και του Ιερώνυμου. Επίσης στους στίχους 18:95 και 18:98 παρουσιάζεται ως μονοθεϊστής και ορισμένες φορές θεωρείται προφήτης του Ισλάμ αλλά αυτό δεν είναι γενικά αποδεκτό.

Στους Βυζαντινούς ήταν δημοφιλείς οι ιστορίες για τον Αλέξανδρο, και μάλιστα τον είχαν φανταστεί και ως άγιο και ασκητή και να έχει ιδρύσει μοναστήρια στην έρημο. Πολλές παραδόσεις στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν γύρω από τον Αλέξανδρο, και σε πολλές περιοχές διάφορα σημάδια του τόπου και ερείπια, επιδεικνύονταν σαν να «ήταν του Αλέξανδρου». Σε κρητικό τραγούδι ο Αλέξανδρος παρουσιάζεται να έχει ενώσει την Μαύρη Θάλασσα με την Μεσόγειο ανοίγοντας τον Βόσπορο. Πολύ διαδεδομένη επίσης είναι η παράδοση που παρουσιάζει την γοργόνα ως αδερφή του Αλέξανδρου να ρωτά τους ναυτικούς αν «ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος» και να δέχεται σαν απάντηση μόνο το «ζη και βασιλεύει». Κατά την τουρκοκρατία τον 18ο αιώνα ένα δημοφιλές ανάγνωσμα ήταν η «Φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου».



Στην Δύση ο Αλέξανδρος έγινε γνωστός από την μετάφραση του έργου του Ψευδοκαλλισθένη, τον 3ο αιώνα με το «Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου» δημιουργώντας ένα επικό κύκλο γύρω από το όνομά του. Από την λατινική μετάφραση αυτού προέκυψαν πολλές παραλλαγές σε όλη την Ευρώπη και γενικά τον χριστιανικό και ισλαμικό κόσμο του Μεσαίωνα. Τον 12ο αιώνα ο Αλβέριχος ντε Μπεζανσόν έγραψε επικά ποιήματα με κεντρικό πρόσωπο τον Αλέξανδρο και ο ιερέας Λάμπρεχτ ένα γερμανικό τραγούδι.
Ο Αλέξανδρος στην Τέχνη
Περσική μινιατούρα του 15ου αιώνα από την Χεράτ που απεικονίζει τον Ισκαντέρ

Υπάρχουν πολλές απεικονίσεις του Αλέξανδρου σε νομίσματα που κόπηκαν πριν ή μετά τον θάνατό του. Σε αυτές ο Αλέξανδρος εμφανίζεται αγένειος και με λεοντοκεφαλή πάνω από το κεφάλι του για να συμβολίζει την υποτιθέμενη καταγωγή της γενιάς του από τον Ηρακλή.

Σώζονται επίσης ανδριάντες του Αλέξανδρου, πρωτότυποι και αντίγραφα, που είχαν δημιουργήσει καλλιτέχνες όπως ο Λύσιππος, που ήταν ευνοούμενος του Αλέξανδρου. Η μορφή του Αλέξανδρου εμφανίζεται επίσης σε ανάγλυφα, μετάλλια και ψηφιδωτά, με διασημότερο το ψηφιδωτό της Πομπηίας όπου απεικονίζεται ο Αλέξανδρος στην μάχη της Ισσού, και θεωρείται αντίγραφο πίνακα ζωγραφικής του Απελλή, άλλου διάσημου καλλιτέχνη ευνοούμενου του Αλέξανδρου.

Σε όλο το πέρασμα του χρόνου δημιουργούνταν αντικείμενα τέχνης σχετικά με τον Αλέξανδρο. Πέρα από τα έργα λόγου, τα γλυπτά και τους πίνακες, στην σύγχρονη εποχή εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο μουσικών και κινηματογραφικών έργων. Ενδεικτικό είναι το τραγούδι 'Alexander the Great' των Iron Maiden. Ταινίες που έχουν γυριστεί με θέμα τον Αλέξανδρο:

* "Sikandar" (1941), ινδική παραγωγή σε σκηνοθεσία Sohrab Modi σχετικά με την κατάκτηση της Ινδικής από τον Αλέξανδρο (στην ταινία φαίνεται να έχει χάσει την μάχη του Υδάσπη).
* "Alexander the Great" (1956), παραγωγής MGM με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Μπάρτον.
* "Sikandar-e-Azam" (1965), ινδική παραγωγή σε σκηνοθεσία Kedar Kapoor
* "Alexander" (2004) , σε σκηνοθεσία Όλιβερ Στόουν, με πρωταγωνιστήν τον Κόλιν Φάρελ.

Επίσης υπάρχουν πολλές αναφορές σε άλλες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές.

Νεότερα μυθιστορήματα με θέμα τον Αλέξανδρο, είναι:

* Η τριλογία "Μέγας Αλέξανδρος" του Ιταλού Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι αποτελούμενη από τα "Ο γιος του ονείρου", "Η άμμος του Άμωνα", και "Τα πέρατα του κόσμου" .
* Η τριλογία της Μαίρης Ρενώ αποτελούμενη από τα "Φωτιά απ'τον ουρανό", "Ο μικρός Πέρσης" και "Επιτάφιοι Αγώνες".
* "Οι αρετές του πολέμου" και "Η ματωμένη εκστρατεία" του Στίβεν Πρέσφιλντ.

Πηγές

* Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Εξάντας, 1992
* Πλουτάρχου, Αλέξανδρος, Μαλλιάρης, 1999
* J.G. Droysen, Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, (Μτφρ.: Ρένος, Ήρκος & Στάντης Αποστολίδης), Εκδόσεις Τραπέζης Πίστεως, 1999
* Κ. Παπαρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Κάκτος, 1991
* Π. Καρύκας – Δ. Μαρκαντωνάτος, Μέγας Αλέξανδρος, Μονογραφίες -περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία , 2000
* Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, Αλέξανδρος, εκδ. Κιτσιά, 1974
* Jona Lendering, Alexander the Great, Livius, (ανακτήθηκε 30 Ιανουαρίου 2006)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Commons logo
Τα Κοινά έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Αλέξανδρος ο Μέγας
Wikiquote logo
Στα Βικιφθέγματα υπάρχει υλικό σχετικό με το άρθρο:
Αλέξανδρος ο Μέγας
Πρωτογενείς πηγές

* Αλεξάνδρου Ανάβασις του Αρριανού (Βικιθήκη, μόνο τα τρία πρώτα βιβλία)
* Αλέξανδρος του Πλούταρχου (Βικιθήκη)
* Quintus Curtius Rufus, Ιστορία του Αλέξανδρου (λατινικά)

Ελληνικές ιστοσελίδες

* Μέγα Αλέξανδρος ο Μακεδών . Η αληθινή ιστορία
* Αλέξανδρος ο Μέγας (για παιδιά)
* Ο Μέγας Αλέξανδρος του Ρήγα Φεραίου,Βιέννη 1797
* Η ελληνική καταγωγή του Μεγάλου Αλεξάνδρου
* Ο Μέγας Αλέξανδρος και το έργο του
* O ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ
* Nuvola apps kaboodle.png Ντοκιμαντέρ: Αναζητώντας τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)

Ξενόγλωσσες ιστοσελίδες

* Alexander the Great on the Web, κατάλογος σχεδόν 1.000 ιστότοπων για τον Αλέξανδρο
* Livius Project άρθρα του Jona Lendering για τον Αλέξανδρο
* Pothos.org: Alexander's Home on the Web
* Wiki Classical Dictionary: Category Alexander the Great, ένα wiki με στενότερη πολιτική
* Alexander the Great Coins, ιστότοπος με εικόνες από νομίσματα του Αλέξανδρου και μεταγενέστερα με την μορφή του Αλέξανδρου.
* Alexander the Great Site, ένας ιστότοπος αφιερωμένος στον Αλέξανδρο.
* History-Of-Macedonia Site Άρθρα σχετικά με τον Αλέξανδρο και την Ελληνικότητα της Μακεδονίας.
* Elias Kapetanopoulos, Άρθρα του καθ. Αρχαίας Ελλ.Ιστορίας Ηλία Καπετανόπουλου για τον Αλέξανδρο]




Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Ο Μέγας Αλέξανδρος έζησε το 336-323 π.χ. και το όνομα του σημαίνει το τέλος μιας Παγκόσμιας Εποχής και την αρχή μιας Νεώτερης .


1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Μ’ αυτή την φράση αρχίζει το περισπούδαστο έργο του ο Γερμανός ιστορικός «Δρόϋσεν». Πράγματι ο Αλέξανδρος με το ξίφος του άλλαξε την μορφή του Κόσμου. Υπήρξε ο άνθρωπος των μεγάλων οραμάτων, αλλά και της ρεαλιστικής αντιμετώπισης των πραγμάτων. Μία ευτυχής συνάντηση σωματικής και πνευματικής ευρωστίας, κράμα στρατιωτικής ιδιοφυΐας και πολιτικής μεγαλοφυΐας. Σε μεταγενέστερα χρόνια, πλάστηκαν πολλοί θρύλοι, για να εξάρουν την πρώιμη σωματική και πνευματική του ωρίμανση. Πέρα από το γνωστό περιστατικό με τον ΄΄Βουκεφάλα΄΄, τα εξαίρετα προσόντα του φάνηκαν το 340 π.χ, όταν ο Φίλλιπος εκστρατεύοντας εναντίον του Βυζαντίου, άφησε τοποτηρητή του το 16χρονο Αλέξανδρο.

Χάλκινος ανδριάντας του Μ. Αλεξάνδρου, στο Μουσείο της Νεάπολης. Θεωρείται αντίγραφο έργου του Λυσίππου.

Αυτός, τότε όχι μόνο κατέπνιξε την εξέγερση της Θρακικής φυλής των ΄΄Μαίδων΄΄, αλλά εντυπωσίασε και τους πρέσβεις των Περσών, που είχαν επισκεφθεί την Πέλλα, με την εμβρίθεια των ερωτήσεων και τον πλήρη κατατοπισμό του σε περσικά θέματα. Δύο χρόνια αργότερα, στην μάχη της Χαιρώνειας, επικεφαλής του μακεδονικού ιππικού, σύντριψε τις τάξεις των Θηβαίων κι εξασφάλισε την νίκη με τις τολμηρές επελάσεις του.

Ø Από τον πατέρα του, Φίλλιπο, ο Αλέξανδρος κληρονόμησε τις έξοχες πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες. Διέφερε, όμως, απ΄ αυτόν, στο ότι αποστρεφόταν τον δόλο για την εκπλήρωση των σκοπών του.

Ø Από την μητέρα του Ολυμπιάδα, κληρονόμησε την αγάπη για την δόξα και την μεγαλουργία, τον πόθο του υπερφυσικού, την μυστικοπάθεια και τα ισχυρά πάθη της ψυχής, που εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, τον οδήγησαν σε πράξεις αποκρουστικές, δαμάζοντας, έτσι, τον ισχυρό του χαρακτήρα. Όπως χαρακτηριστικά λέει, ο «Wilcken» ο Αλέξανδρος ήταν ένα κράμα δαιμονικού πάθους και νηφάλιας διαύγειας και σωφροσύνης.

Ø Στην αυστηρή αγωγή του πρώτου του παιδαγωγού, Λεωνίδα, ο Αλέξανδρος όφειλε την εξαίρετη σωματική αντοχή, την επίδοση στην άθληση, την μοναδική απλότητα και την αγάπη προς την κίνηση και την ενέργεια. Ήταν, μία αεικίνητη, φλεγόμενη από τον πυρετό της δημιουργίας, ύπαρξη.

Ø Το εξαίρετο πνεύμα του καλλιέργησε ο Αριστοτέλης, που άσκησε τόση επίδραση πάνω του, ώστε αργότερα ο ίδιος ο Αλέξανδρος ομολογεί ότι οφείλει «Το Ζην» στον πατέρα του, και το «Ευ-Ζην» στον δάσκαλό του. Πρότυπο στην ζωή και στο έργο ο Αλέξανδρος είχε τον Αχιλλέα, που τον θεωρούσε μάλιστα από την γενιά της μητέρας του σαν μακρινό πρόγονο. Η Ιλιάδα, το προσφιλέστερό του ανάγνωσμα τον ακολουθούσε πάντα στις εκστρατείες.

Όπως είχε ξαναγραφεί, ο Φίλιππος ήταν ένας πεζογράφος του πολέμου. Ο Αλέξανδρος, ήταν ο ποιητής. Αξίζει όμως, εδώ να ειπωθεί ότι

ο Αλέξανδρος επηρέασε περισσότερο από τους αρχαίους, τους Έλληνες των νεότερων Εποχών. Κανένας αρχαίος-εκτός ίσως του Λεωνίδα – δεν διατηρείται τόσο ζωντανός στην ψυχή του λαού μας – όσο ο Αλέξανδρος. Και κανείς άλλος δεν επηρέασε τόσο πολύ, την λαϊκή και την προσωπική τέχνη.



2. Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΓΡΑΝΙΚΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ (334 π.Χ.)

Την άνοιξη του 334 π.χ. τα πάντα είναι έτοιμα. Με την Ελλάδα συνασπισμένη στο πλευρό του, ο Μέγας Αλέξανδρος, αφήνοντας αντιβασιλέα στο κράτος του, τον «Αντίπατρο», ξεκινά για τα μεγάλα του πεπρωμένα. Τριάντα χιλιάδες πεζοί και πέντε χιλιάδες ιππείς τον ακολουθούν. Σαν τόπος συγκέντρωσης και αναχώρησης είχε ορισθεί η Αμφίπολη. Από εκεί ο Αλέξανδρος διέσχισε την Θράκη, πέρασε τον Ελλήσποντο και ανέβηκε στην Τροία. Εδώ, έκανε θυσίες για να συνδέσει την εκστρατεία του μ’ εκείνη του Αγαμέμνονα. Κατόπιν βάδισε εναντίον των Περσών. Οι πόλεις άνοιγαν τις πύλες τους, μία-μία, για να τον δεχθούν.

Μάχη Γρανικού Ποταμού

Πάνω από 130.000 Πέρσες περίμεναν τον Αλέξανδρο στον Γρανικό Ποταμό με αρχηγούς τον «Μιθριδάτη» και τον «Σπιθριδάτη». Εκεί, έγινε η πρώτη μάχη, εκεί κερδήθηκε η πρώτη νίκη του Αλέξανδρου. Από την μάχη, δε αυτή υπήρξαν οι παρακάτω συνέπειες:

(α) Εδραιώθηκε η θέση του Αλέξανδρου στην Ασία και εξασφαλίστηκαν οι υλικές προϋποθέσεις για την μετέπειτα συνέχιση της εκστρατείας.

(β) Οι Μακεδόνες απέκτησαν θάρρος, αυτοπεποίθηση και την βεβαιότητα ότι μπορούν να νικούν τους Πέρσες, ακόμη και στα εδάφη τους. Κυρίως, απέκτησαν πίστη στην πολεμική ιδιοφυΐα του ηγέτη τους.

(γ) Ολόκληρη η Μ.Ασία πέρασε στην κυριαρχία του Αλεξάνδρου, ενώ, κάθε προσπάθεια αντίστασης των κατά τόπους διοικητών παρέλυσε. .


3. Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ

Η πρώτη νίκη εξασφάλισε την απελευθέρωση των Ελληνικών πόλεων. Οι περσικές φρουρές διώχτηκαν και μόνο η Μίλητος και η Αλικαρνασσός αντέταξαν άμυνα, ενισχυμένες από τον Μέμνονα. Μετά την κατάληψή τους, ο Αλέξανδρος διέλυσε τον στόλο του, έχοντας την πρόθεση να εισχωρήσει στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Χωρίς, όμως συγκεκριμένο στρατιωτικό λόγο, άλλαξε πορεία και βάδισε προς το κέντρο της Μ. Ασίας για να επισκεφθεί «το Γόρδιο», πρωτεύουσα της Φρυγίας. Εδώ υπήρχε και η περίφημη άμαξα του Μίδα. Εις ταύτην την άμαξαν, ο ζυγός ήταν προσηλωμένος δια δεσμού εκ φλοιού κρανέας τόσο, εντέχνως, ώστε δεν εφαίνετο ούτε αρχή ούτε τέλος, υπήρχε δε ο χρησμός, καθ ον όστις λύση τούτον τον δεσμόν, μέλλει να άρξη της Ασίας. Ο Αλέξανδρος, τότε, είλκυσε το ξίφος και έκοψεν τον δεσμό΄΄. Το ξίφος με το οποίο έκοψε ο Αλέξανδρος τον δεσμό υποδήλωνε την δυνατότητα, αλλά και τον τρόπο υποταγής. Βέβαια, η επίσκεψη, αυτή επιβράδυνε την πορεία και έδωσε στους Πέρσες την δυνατότητα της προπαρασκευής, αλλά ο Αλέξανδρος γνώριζε ότι ένας πόλεμος δεν κερδίζεται μόνο στα πεδία των μαχών, αλλά και στις ψυχές των λαών. Αυτές, λοιπόν, ήθελε να κερδίσει εκμεταλλευόμενος κάθε λαϊκή πρόληψη. Μετά το Γόρδιο , ο Αλέξανδρος κατέλαβε την Κιλικία. Στην Ταρσό, όμως, αρρώστησε και κινδύνευσε να πεθάνει, από πνευμονία, γιατί ιδρωμένος λούστηκε στα ψυχρά νερά του ποταμού Κύδνου. Σώθηκε χάρις στον γιατρό του «Φίλιππο του Ακαρνανά».




4. Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΙΣΣΟΥ (333 π.X)

Αποτέλεσμα της νίκης της Ισσού ήταν να διαλύσει ακόμη, και τις τελευταίες ελπίδες της αντιμακεδονικής παράταξης.

Η Μάχη της Ισσού.

Έκτοτε, δεν γίνεται κανένας λόγος για εξέγερση και ο Δημοσθένης υποχρεώθηκε να σιγήσει επί πολύ. Αλλά και μια βαθιά μεταβολή αρχίζει να σημειώνεται στην προσωπικότητα του Αλέξανδρου. Ο χαρακτήρας του σιγά–σιγά, αλλοιώνεται, η συμπεριφορά του αλλάζει, η Ελλάδα παύει να τον συγκινεί πολιτικά και προσελκύεται ολοένα περισσότερο από την γοητεία της απέραντης Ανατολής. Μετά την μάχη της Ισσού, ο Αλέξανδρος , αρχίζει να συλλαμβάνει τα κοσμοκρατορικά του σχέδια. Ακολουθεί η κατάκτηση της Φοινίκης και της Παλαιστίνης .



5. Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ (332 π.X)

Την εκστρατεία αυτήν, υπαγόρευσαν στον Αλέξανδρο οι παρακάτω λόγοι :

(α) Έπρεπε να διασφαλίσει τα νώτα του πριν εισχωρήσει στο εσωτερικό του Περσικού κράτους.

(β) Ήταν επιβεβλημένη η απομόνωση της Περσίας από την Θάλασσα.

(γ) Ήθελε να επισκεφτεί το ιερό του Άμμωνος.

Έντονη στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται η επίδραση της μητέρας του. Η χώρα των Φαραώ δέχθηκε τους Μακεδόνες σαν ελευθερωτές.

Ο Αλέξανδρος φέρθηκε με ευγένεια προς τους κατοίκους και σεβάστηκε τον πανάρχαιο πολιτισμό τους. Επισκέφθηκε την Μέμφιδα και μετά, ανεβαίνοντας προς την «Μαρεώτιδα» λίμνη, έθεσε τα θεμέλια της Αλεξάνδρειας, που χάρις στην εξαίρετη θέση της, θα εξελιχθεί αργότερα στο μεγαλύτερο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της Μεσογείου. Κατόπιν, ο Αλέξανδρος, ύστερα από κοπιαστική πορεία, μέσα στην έρημο, επισκέφθηκε το ιερό του Άμμωνος, στην όαση «Σίβα». Οι ιερείς τον προσφώνησαν «Παίδα Διός», τίτλος που μόνο στους Φαραώ απενέμετο. Πολιτική σκοπιμότητα επέβαλε, τότε, στον Αλέξανδρο να συμβιβαστεί με τον τίτλο αυτό, για να μπορεί να κυβερνά ανετότερα τους δεισιδαίμονες λαούς της Ανατολής. Την άνοιξη του 331 π.χ. ο Αλέξανδρος αφού, εργάστηκε επί 5 μήνες για την διοικητική και οικονομική οργάνωση της Αιγύπτου, αναχώρησε για την Συρία .


6.Η ΜΑΧΗ ΣΤΑ ΓΑΥΓΑΜΗΛΑ (331 π.Χ)

Η μάχη αυτή, που δόθηκε στο μικρό χωριό της Ασσυρίας Γαυγάμηλα, κοντά στην πόλη των Αρβήλων, έκρινε την τύχη της περσικής αυτοκρατορίας.

Η Μάχη στα Γαυγάμηλα της Ασσυρίας

Εκεί, σε μια απέραντη πεδιάδα, δεν κρίθηκε μόνο μια μάχη, αλλά η τύχη του κόσμου που κυβερνούσε ο Δαρείος.

Ζωγραφική αναπαράσταση, εμπνευσμένη από την Μάχη στα Γαυγάμηλα .

Το Περσικό Κράτος διαλύθηκε και ο Αλέξανδρος ήταν πλέον, απόλυτος κύριος της Ασίας. Κάνει πρωτεύουσά του, την μυθική «Βαβυλώνα», περνά τις περσικές πύλες και μπαίνει θριαμβευτής στην «Περσέπολη», όπου βρίσκονταν τα ανάκτορα του Δαρείου. Οι συνέπειες απ΄ αυτή την μάχη ήταν:

(α) Ο Αλέξανδρος πραγματοποιεί τα κοσμοκρατορικά του σχέδια.

(β) Έγινε κύριος όλων των θυσαυρών του Δαρείου.

(γ) Οι μεγαλύτερες πόλεις της Ανατολής παραδίδονται χωρίς αντίσταση.

(δ) Ο Αλέξανδρος αρχίζει να συλλαμβάνει το σχέδιο δημιουργίας μιας νέας αυτοκρατορίας με την πρόσμειξη Ελλήνων και Περσών.

Ήδη όμως, είχε αρχίσει να τον αιχμαλωτίζει η γοητεία της Ανατολής.


7.ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΑΡΕΙΟΥ

Μετά τα Γαυγάμηλα συνεχίζεται πλέον, η θριαμβευτική προέλαση των Μακεδόνων του Αλεξάνδρου. Αφού, άφησε τον στρατό του ν΄ αναπαυθεί όλο το χειμώνα, την άνοιξη του 330 π.χ., ο Αλέξανδρος συνέχισε την καταδίωξη του Δαρείου. Βαδίζοντας προς Βορρά κατέλαβε τα Εκβάτανα, παρακολουθώντας τα ίχνη του Βήσσου, που είχε στο μεταξύ αιχμαλωτίσει τον Δαρείου και είχε στεφθεί βασιλιάς των Περσών. Απειλούμενος συνεχώς από τον Αλέξανδρο, ο «Βήσσος» θανάτωσε τον «Δαρείο»

και κατέφυγε στην σατραπεία του, την Βακτριανή. Ο Αλέξανδρος, βρήκε το πτώμα του Δαρείου, το έθαψε με μεγάλες τιμές, ανακηρύχθηκε διάδοχός του στον θρόνο κι έσπευσε να προλάβει τον Βήσσο.

Η εκτέλεση του Δαρείου

Κατέλαβε την «Αρεία» – όπου έκτισε την «Εν Αρείοις Αλεξάνδρεια» – και διαχείμασε στην «Αραχωσιά». Την άνοιξη του 329 π.Χ. εισέβαλε στην Βακτριανή και μετά στην Σογδιανή, όπου είχε καταφύγει ο Βήσσος. Τον συνέλαβε ύστερα από σκληρή καταδίωξη και αφού τον μαστίγωσε, τον παρέδωσε στους συγγενείς του Δαρείου, για να τον τιμωρήσουν κατά τα Περσικά έθιμα. Τον εκτέλεσαν, τότε, στα Βάκτρα, με βασανισμό. Ο Αλέξανδρος, φθάνοντας στις «Εσχατιές», του Περσικού κράτους, έκτισε νέα πόλη, την «Αλεξάνδρεια την Εσχάτη», όπου εγκατέστησε παλαίμαχους Μακεδόνες. Αφού, παρέμεινε 2 χρόνια σ΄ αυτές τις περιοχές, έθεσε τις βάσεις του εκπολιτισμού και διασφάλισε τα σύνορά τους από τις επιθέσεις των Μογγόλων. Κατά την παραμονή του, εκεί, νυμφεύτηκε την «Ρωξάνη», κόρη του Βακτριανού μεγιστάνα «Οξυάρτη».



8. Η ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Η άνοδος στον θρόνο των «Αχαιμενιδών», η μέθη της ευτυχίας, το θυμίαμα της κολακείας, τα εγκώμια των Ασιατών και των Ελλήνων σοφιστών, η εξάντληση του νευρικού του συστήματος, λόγω της διαρκούς σωματικής και πνευματικής υπερέντασης, είχαν δυσμενείς επιδράσεις πάνω στον χαρακτήρα του νεαρού στρατηλάτη. Έχασε τα παλιά την παλιά του απλότητα και συμπεριφερόταν σαν Πέρσης ηγεμόνας. Κλονίστηκε η ήρεμη σκέψη του, κι έγινε ευέξαπτος, ακρατής και βίαιος. Άρχισε να ντύνεται ασιατικά, ακολουθούσε την περσική εθιμοτυπία και επέβαλλε την προσκύνηση ακόμα και στους στενούς συνεργάτες του. Θεωρούσε τον εαυτό του περισσότερο σαν ηγεμόνα των Περσών και λιγότερο σαν στρατηγό-αυτοκράτορα των Ελλήνων. Απέλυσε πολλούς συμμάχους στρατιώτες και στην διοίκηση χρησιμοποίησε Πέρσες υπαλλήλους. Η αλλαγή αυτή, που δεν άρμοζε στην προηγούμενη απλότητά του, δυσαρέστησε πολλούς Έλληνες, κυρίως Μακεδόνες συνεργάτες του. Μερικοί μάλιστα, έπεσαν θύματα συκοφαντίας και βρήκαν οικτρό τέλος. Όλα αυτά όμως, ήσαν οδυνηρά για την ευαισθησία του πλήγματα. Τον βασάνιζαν τύψεις και πολλές φορές σε κατάσταση αλλοφροσύνης καλούσε με τα ονόματά τους νεκρούς φίλους του. Ίσως αυτός ο ψυχικός ταλανισμός, να είναι μια από τις βασικές αιτίες του πρόωρου θανάτου του.


9.ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΙΝΔΙΚΗΣ (327 π.Χ.)

Η δίψα για συνεχείς κατακτήσεις και το ακόρεστο πολεμικό μένος έφεραν τον Αλέξανδρο μέχρι τις Ινδίες. Η επάνοδος, όμως, του Αλέξανδρου υπήρξε τραγική και πλούσια σε ανήκουστες θυσίες.

Επικεφαλής του στρατού, βάδισε επί 60 ημέρες τις άνυδρες έρημους της Γεδρωσίας. Μαζί με τους στρατιώτες υπέφερε και ο ίδιος για να γίνει το παράδειγμά τους. Οι κακουχίες της κοπιαστικής όμως πορείας, έφθειραν το μεγαλύτερο μέρος, του στρατού. Με τα υπολείμματα του έφθασε στα Πούρα και τον Μάρτιο του 324 π.χ. στα Σούσα. Ο στόλος μ’ επικεφαλής τον Νέαρχο διέσχισε τον Ινδικό ωκεανό μπήκε στον Περσικό κόλπο και συναντήθηκε με τον Αλέξανδρο σε μια παραθαλάσσια πόλη, που ο Διόδωρος ονομάζει «Σαλαμούντα». Εν συνεχεία, ήλθαν στα Σούσα όπου επί 5 ημέρες έγιναν μεγαλοπρεπείς εορτές ασιατικής χλιδής .

Η σημασία αυτής της Εκστρατείας ήταν, ότι είχε λιγότερο στρατιωτικά και περισσότερο επιστημονικά αποτελέσματα, για αυτό και δίκαια ονομάζεται «Ένοπλη Επιστημονική Εξερεύνηση». Ο Ελληνικός πολιτισμός μεταφέρθηκε στα βάθη της Ασίας ενώ παράλληλα πλουτίστηκε με άφθονα γλωσσικά στοιχεία . Το επιτελείο των σοφών που ακολούθησε τον Αλέξανδρο αποκόμισε πλήθος πληροφοριών σχετικών με την γεωγραφία, την φυσική, την χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής. Ο «Παράπλους του Νεάρχου» αποτελεί μέχρι σήμερα αντικείμενο θαυμασμού για την ακρίβεια της περιγραφής . Από το έργο αυτό άντλησαν στοιχεία ο Αρριανός για την συγγραφή του έργου του «Ινδική» και ο Θεόφραστος για το έργο του «Φυτών ιστορία». Το πέρασμα του Αλέξανδρου από τις Ινδίες άφησε βαθύτατο αποτύπωμα στην συνείδηση των τοπικών πληθυσμών.

10.Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Οι τιμές που του απένειμαν οι πρέσβεις των ελληνικών πόλεων της Ιταλίας, της Γαλατίας, της Ιβηρίας, της Σκυθίας και της Καρχηδόνας γέννησαν στον Αλέξανδρο την πεποίθηση ότι είναι «Κοσμοκράτορας».

Χάρτης του ΚΡΑΤΟΥΣ και της ΠΟΡΕΙΑΣ του Μεγάλου Αλεξάνδρου



Καταρτίζει νέα σχέδια και στις άμεσες προοπτικές τοποθετεί την κατάκτηση της Αραβίας, της Ιταλίας και της Σκυθίας για να ενώσει όλον τον τότε γνωστό κόσμο υπό την εξουσία του. Μόλις επέστρεψε στη Βαβυλώνα, που προόριζε για πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, θέτει αμέσως σε ενέργεια τα σχέδια του. Ενώ όμως, τα πάντα ήταν έτοιμα και δεν απέμενε παρά μόνο ο καθορισμός της ημέρας έναρξης της εκστρατείας, ξαφνικά ο Αλέξανδρος αρρώστησε και μέσα σε λίγες ημέρες ο χαλύβδινος οργανισμός του κατέρρευσε. Ο θάνατος του αποδίδεται στις κακουχίες, τις στερήσεις και την σωματική εξάντληση που προκλήθηκαν από τις συνεχείς πολεμικές του εξορμήσεις. Την υγεία του ακόμη, υπέσκαψε η οδύνη από τον πρόσφατο θάνατο του «Ηφαιστίωνα» και οι εφιαλτικές αναμνήσεις των φόνων του «Κλείτου», του «Παρμενίωνα» και του «Φιλώτα». Μερικοί όμως, ιστορικοί μιλούν για δολοφονία με δηλητήριο. Ο Αλέξανδρος πέθανε το έτος 323 π.χ σε ηλικία 33 ετών. Το σώμα του ταριχεύτηκε και τοποθετήθηκε σε χρυσή λάρνακα. Το 321 π.χ ο Πτολεμαίος την μετέφερε στην Αίγυπτο και την τοποθέτησε σε μεγαλοπρεπές τέμενος.

Λεπτομέρεια από την Σαρκοφάγο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που βρέθηκε στην νεκρόπολη της Σιδώνας . Σήμερα είναι στο Μουσείο της Κωνσταντινουπόλεως .

Σχετικά με την εύρεση του τάφου του Αλέξανδρου, πρόσφατα έχει δημιουργηθεί – για διαφημιστικούς λόγους – πολύς θόρυβος. Ίσως όμως, να μην αποτελέσει έκπληξη, αν κάποτε ο τάφος του Αλέξανδρου βρεθεί στην Μακεδονία.

11. ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ Μ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ο γερμανός ιστορικός «Δροϋσεν» λέει ότι ήταν ο Αριστοτέλης σαν φιλόσοφος, ήταν ο Αλέξανδρος σαν πολιτικός οραματίστηκε μια παγκόσμια ενότητα με την δημιουργία μιας απέραντης αυτοκρατορίας, ενιαίας από διοικητική φυλετική πολιτιστική και θρησκευτική άποψη. Την διοικητική ενότητα θα εξασφάλιζε με την δημιουργία αυστηρού συγκεντρωτικού συστήματος, ώστε κάθε εξουσία ν’ απορρέει από τον ίδιο. Γι’ αυτό απέβλεπε στην πιστή εφαρμογή των Νόμων, στην χρηστή Διοίκηση και την Πειθαρχία. Τιμωρούσε αυστηρά κάθε υπέρβαση η κατάχρηση εξουσίας, ενώ στην διοίκηση παράλληλα με τους Έλληνες χρησιμοποιούσε και Πέρσες. Την φυλετική ενότητα επεδίωξε με την πολιτική της «Εθνομειξίας» δηλαδή με τις επιγαμίες μεταξύ Ελλήνων και Ασιατών. Πίστευε ότι με την ανάμιξη αυτή, θα δημιουργούσε μια νέα κοινότητα ανθρώπων που θα θεωρούσαν πατρίδα τους την οικουμένη. Προς εφαρμογή της πολιτικής αυτής, ο ίδιος νυμφεύθηκε την Ρωξάνη, επίσης την μεγάλη κόρη του Δαρείου «Στατήρα» και την κόρη του Ώχου που λεγόταν «Παρύσατις». Ακόμη 10.000 περίπου Μακεδόνες νυμφεύθηκαν Περσίδες. Είναι ο μόνος κατακτητής που δεν ύψωσε ανάμεσα στους κατακτητές και τους κατακτημένους τείχη. Σεβάστηκε την θρησκεία και τα έθιμα των περσών ακολούθησε την εθιμοτυπία τους και γενικά απέβλεψε σ’ ένα συγχρωτισμό των λαών, χωρίς φυλετικές διακρίσεις και προκαταλήψεις. Την πολιτιστική ενότητα θα τους εξασφάλιζε η διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού, η Ελληνική γλώσσα και η εξάπλωση του Ελληνικού στοιχείου. Γνωρίζοντας ο Αλέξανδρος την μεγάλη εξημερωτική δύναμη των Ελληνικών γραμμάτων, φρόντισε πολύ για την ευρεία διάδοση τους. Έκτισε έτσι, πολλές πόλεις σ’ όλη την έκταση της Ασίας, για να αποτελέσουν φάρους του ελληνικού πολιτισμού μέσα στα σκότη της Ασίας. Την θρησκευτική ενότητα προσπάθησε να εξασφαλίσει με το να προβάλει τον εαυτό του , σαν θεό.


12.Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ

Η σημασία της εκστρατείας του Αλέξανδρου, γενικά συνοψίζεται σε μία φράση σύγχρονων ιστορικών: «Μπορούμε χωρίς δισταγμό να δεχτούμε ότι η περιπέτεια του Αλεξάνδρου, άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του Ελληνισμού». Ειδικότερα:

(α) Ανέκοψε την παρακμή των Ελλήνων που προκαλούσε ο συνεχής μεταξύ τους ανταγωνισμός,

(β) Με την κατάκτηση του απέραντου περσικού κράτους, πλεονάζει το πληθυσμιακό ενώ,το δυναμικό του Ελληνισμού διοχετεύθηκε στην ανατολή σαν κυρίαρχο στοιχείο και οι Έλληνες έπαυσαν να χρησιμοποιούνται σαν μισθοφόροι των ξένων

(γ) Ο Ελληνικός πολιτισμός απλώθηκε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και εξημέρωσε πολλούς λαούς της Ασίας. Γι αυτό άλλωστε, πολλοί ιστορικοί χαρακτηρίζουν την εκστρατεία του Αλέξανδρου σαν ΄΄Ένοπλη Επιστημονική Εξερεύνηση.

(δ)Ο πολιτισμός αναπτύχθηκε ακόμη περισσότερο με την ανακάλυψη νέων χωρών και με την επαφή άλλων λαών.

(ε) Η εξάπλωση τουΕλληνικού στοιχείου και η κυριαρχία της Ελληνικής γλώσσας και παιδείας ευνόησε την διάδοση του χριστιανισμού.

(στ) Ο Εξελληνισμένος και Εκχριστιανισμένος αυτός κόσμος απετέλεσε τον πυρήνα του Βυζαντινού κράτους .

(ζ) Το κέντρο βάρους της ιστορίας, μετατοπίζεται από το Ελλαδικό χώρο στην ανατολή, που παίρνει σταδιακά έναν Ελληνίζοντα χαρακτήρa.

(η) Διευρύνονται οι ορίζοντες της οικονομίας, για πρώτη φορά μπορούμε να μιλάμε για παγκόσμιο εμπόριο και για παγκόσμια οικονομία.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΝΕΟΤΕΡΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΔΕΝ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΤΟΣΟ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ ΟΣΟ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ . ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΕΧΝΗ. ΔΙΚΑΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΑ, ΣΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ,ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΠΕΝΕΜΗΘΗ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ «ΜΕΓΑΛΟΥ».




Σημείωση του Γράφοντος : Έχουν ληφθεί στοιχεία από : Την Ιστορία του Ελληνικού κόσμου και του μείζονος χώρου του Σ.Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΥ Τόμος Α΄ Eκδ. GUTENBERG . Αθήνα 2000 .